GROENING BRUNO, uzdrowiciel
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNO GROENING (Grönkowski, Groenkowski) (30 V 1906 Oliwa – 26 I 1959 Paryż), uzdrowiciel. Syn murarza Augusta i Margarethy, ortodoksyjnych katolików. Początkowo skierowany do nauki w zawodzie handlowca, następnie uczył się rzemiosła. W latach 1925–1929 właściciel małej firmy produkującej stolarkę budowlaną i meblową. Następnie bezrobotny, imał się przygodnych zajęć. Od 1936 członek NSDAP.
W początkach II wojny światowej elektromonter w fabryce Siemensa. W 1943 powołany do służby w Wehrmachcie, walczył na froncie wschodnim, dwukrotnie ranny, 5 III 1945 dostał się na Pomorzu do niewoli radzieckiej. Zwolniony w końcu roku, osiadł w Niemczech, w Haigerseelbach, pracował jako robotnik.
W 1948 ujawnił umiejętności kaznodziejskie i uzdrowicielskie, na spotkania z nim (zwłaszcza wiosną 1949 do Herford w Westfalii) zdążały tłumy chorych. Przedstawiciele oficjalnej medycyny i władz wytaczały przeciwko niemu procesy (zmarł podczas jednego z nich i wyroku nie ogłoszono). Istnieje Koło Przyjaciół Bruna Groeninga, pielęgnujące tradycję jego uzdrowicielskich metod, bujnie rozwijające się od lat 80. XX wieku, obecnie największa światowa organizacja preferująca uzdrowienie na drodze duchowej. Nakręcono o nim film dokumentalny Fenomen Bruna Groeninga (premiera 3 X 2003, Berlin).
Żony był z Gertrudą z domu Cohn, ojciec Haralda (1930–1939) i Günthera (ur. 1940). Po rozwodzie w 1955 żonaty był z Francuzką Josette Dufossé.
