KMIECIK JERZY, działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY KMIECIK (ur. 3 II 1950 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel miasta Gdańska. Syn Józefa i Henryki z domu Wachowskiej. W 1967 ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy Zakładzie Doskonalenia Zawodowego dla Pracujących w Gdańsku, w specjalności ślusarza ogólnego. Od 4 IX 1967 do 1995 zatrudniony był w Stoczni Północnej, początkowo jako robotnik budowy rusztowań, od 16 VII 1972 jako monter kadłubów.
W Sierpniu ’80, 15 tego miesiąca, współorganizator strajku na swoim Wydziale K–2 Stoczni Północnej, wszedł do zakładowego Komitetu Strajkowego. Po przedwczesnym zakończeniu strajku w Stoczni Gdańskiej (w sobotę 16 VIII 1980) zwolennik prowadzenia rozmów z dyrekcją zakładu, następnie z wicepremierem rządu PRL Tadeuszem Pyką w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku. Po zakończeniu fiaskiem tych negocjacji zgłosił się składu delegacji Stoczni Północnej (większość stoczniowców obawiała się o bezpieczeństwo), która w nocy z 21/22 VIII 1980 przybyła do Sali BHP Stoczni Gdańskiej, by dołączyć do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS). Jako reprezentant swojej Stoczni wszedł do Prezydium MKS, 31 VIII 1980 był sygnatariuszem porozumień sierpniowych.
Od 8 września do 8 października 1980 na urlopie bezpłatnym z zakładu, oddelegowany do pracy w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego (MKZ) NSZZ „Solidarność” w Gdańsku (zrezygnował z powodów rodzinnych), 3 X 1980 – w czasie godzinnego strajku ostrzegawczego (podłożem było nierealizowanie przez władze PRL porozumień) – odwiedził protestujące załogi Stoczni Północnej i Stoczni Remontowej. W październiku 1980, po terminie ukończonego urlopu, albo sam go nie przedłużył albo dyrekcja Stoczni Północnej na to się nie zgodziła (sprzeczne relacje i dokumenty), powrócił do pracy. Wszedł do Komitetu Założycielskiego NSZZ Stoczni Północnej, wybrany został przewodniczącym Komisji Wydziałowej K–2, następnie działacz Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”.
Po ogłoszeniu stanu wojennego, od 14 do 15 XII 1981 współorganizator strajku protestacyjnego w Stoczni Północnej, członek zakładowego Komitetu Strajkowego. 7 I 1982 otrzymał decyzję rozwiązania umowy o pracę z okresem trzymiesięcznego wypowiedzenia. 19 I 1982 internowany i osadzony w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku, 22 VII 1982 wyszedł na wolność. W czasie internowania dyrektor Stoczni Północnej anulował wypowiedzenie umowy o pracę i zdecydował o wypłacaniu pełnych świadczeń pieniężnych należnych mu z zakładu pracy.
W latach 1983–1988 działał w podziemnych strukturach zakładowych „Solidarności”, w 1984–1988 także w Bractwie Oblatów św. Brygidy. Zajmował się kolportażem wydawnictw, pomocą represjonowanym i ich rodzinom, organizacją Pielgrzymki Ludzi Pracy na Jasną Górę. W maju 1988 bezskutecznie próbował zorganizować strajk w Stoczni Północnej i przyłączyć się do protestu w Stoczni Gdańskiej. 21 VIII 1988 był jednym z organizatorów strajku w swojej stoczni, został członkiem Komitetu Strajkowego, wszedł w skład Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, powołanego na wzór struktury z Sierpnia ’80. Za udział w proteście zwolniony z pracy, otrzymał również powołanie do odbycia ćwiczeń wojskowych rezerwy. Dzięki interwencji m.in. biskupa Tadeusza Gocłowskiego 5 IX 1988 przywrócony do pracy. W latach 1989–2003 działacz Prezydium Komisji Zakładowej „Solidarności”, w 2003 wystąpił ze związku. Od 1995 do emerytury w 2010 monter kadłubów w Crist S.A. w Gdyni, następnie w Stal-Rem S.A. w Gdańsku.
W 2000, jak wszyscy sygnatariusze porozumień sierpniowych 1980, otrzymał tytuł honorowego obywatel Gdańska. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2017). Od 4 IX 1969 mąż Marii.
