SEKLECKI JAN, funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, urzędnik, dyrektor Grand Hotelu w Sopocie
| < Poprzednie | Następne > |
JAN SEKLECKI (16 II 1924 Wielgłowy pow. tczewski – 25 IX 2012 Gdynia?), funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (UB), urzędnik, dyrektor Grand Hotelu w Sopocie. Syn rolnika Józefa (ur. 5 IV 1883) i Marii z domu Michalskiej, brat Aleksandra i Kazimiery. Do 1939 ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Subkowach. 1 IX 1940 wraz z rodzicami został wysiedlony do wsi Swaryszowa lub Klimontów, pow. jędrzejowski, w Generalnym Gubernatorstwie. Od listopada 1941 pracował jako robotnik budowlany na stacji kolejowej Sędziszów w firmie budowlanej „Marynowski”, następnie od stycznia 1943 do stycznia 1945 jako robotnik rolny we wsi Krzelów w pow. jędrzejowskim.
W marcu 1945 powrócił z rodzicami do domu i do 1946 pomagał im na roli. W kwietniu i maju 1945 był współzałożycielem Komitetu Gminnego Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Subkowach; z jego ramienia został delegowany do pracy jako zastępca przewodniczącego Gminnej Rady Narodowej w Subkowach i sekretarzem Komisji Rolnej do przeprowadzenia reformy rolnej majątków poniemieckich w gminie Subkowy. W czerwcu 1946 był przewodniczącym gminnego Komitetu Wyborczego ds. Referendum Ludowego, a w styczniu 1947 przewodniczącym gminnego Komitetu Wyborczego w czasie wyborów do Sejmu Ustawodawczego.
Od września do 14 XI 1946 przeszedł sześciotygodniowy kurs polityczny w Wojewódzkiej Szkole PPR w Sopocie, po której skierowano go do pracy w organach bezpieczeństwa. Od 22 II 1947 do 28 II 1957 był funkcjonariuszem UB, od grudnia 1956 Służby Bezpieczeństwa (SB) w województwie gdańskim, na kolejnych stanowiskach: młodszy referent Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (PUBP) w Kościerzynie (od 22 II 1947), referent Referatu III PUBP w Kościerzynie (od 1 X 1947), słuchacz Rocznej Szkoły Oficerskiej w Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) w Legionowie (od 11 II 1948), starszy referent Kierownictwa PUBP w Gdańsku z siedzibą w Sopocie (od 1 V 1949), starszy referent Kierownictwa PUBP w Starogardzie Gdańskim (od 1 X 1949), zastępca szefa PUBP w Starogardzie Gdańskim (od 15 IV 1950), szef PUBP w Kartuzach (od 15 I 1951), szef PUBP w Gdańsku z siedzibą w Pruszczu Gdańskim (formalnie od 15 XII 1952 do 31 XII 1953, faktycznie od 16 VI 1953). Po wypadku w samochodowym, jakiemu uległ w grudniu 1952, i dalszych problemach zdrowotnych, przeniesiony został do pracy administracyjnej. Początkowo pozostawał w dyspozycji szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) w Gdańsku, następnie był zastępcą naczelnika Wydziału II WUBP w Gdańsku (od 15 III 1954), inspektorem w Inspektoracie Kierownictwa Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego (WUdsBP) w Gdańsk (od 1 IV 1955); po reorganizacji aparatu bezpieczeństwa od grudnia 1956 do czasu zwolnienia pozostawał w dyspozycji komendanta wojewódzkiego. Od 1947 służył w stopniu plutonowego, od 1949 chorążego, od 1951 podporucznika, od 1952 porucznika, od 1956 kapitana.
Od czerwca do 15 IX 1957 pracował jako inspektor w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Pruszczu Gdańskim, następnie do 31 VIII 1958 w Zarządzie Portu Gdynia jako zastępca komendanta Straży Obiektów Portowych w Pionie Administracyjno-Finansowym. W latach 1958–1969 pracował w administracji państwowej, najpierw jako starszy inspektor w Wydziale do Spraw Wyznań (WdSW) Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku (1 IX 1958 – 31 XII 1959), skąd został przeniesiony służbowo na stanowisko kierownika Wydziału Spraw Wewnętrznych Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdyni (1 I 1960 – 15 VII 1969). Następnie do końca (?) 1981 był dyrektorem naczelnym „Grand Hotelu” w Sopocie. Podobno zwolnił się lub został zwolniony na fali krytyki działaczy „Solidarności” za jego ubecko-partyjną przeszłość. Przeszedł na wcześniejszą emeryturę, zawieszoną na czas pracy na stanowisku zastępcy dyrektora ds. techniczno-ekonomicznych Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Gdańsku (10 VII 1985 – 31 VIII 1987).
W grudniu 1956 ukończył Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu (WUML) przy Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w Gdańsku. W kwietniu 1960 ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Gdańsku i uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1963–1967 studiował na kierunku historia Wydziału Humanistycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Po ukończeniu studiów pracował dodatkowo jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 1 w Sopocie.
Od 7 IV 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR), od 15 XII 1948 PZPR, do jej rozwiązania w styczniu 1990. Był członkiem różnych instancji partyjnych, m.in. Komitetu Gminnego w Subkowach (sierpień 1945 – luty 1947, także II sekretarz), egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej (POP) przy PUBP w Kościerzynie (1947), egzekutyw i plenów Komitetów Powiatowych w Kościerzynie, Sopocie, Starogardzie Gdańskim, Kartuzach, Pruszczu Gdańskim, Komitetu Zakładowego przy WUBP w Gdańsku, Komitetu Zakładowego przy Zarządzie Portu Gdynia, egzekutywy POP przy PMRN w Gdyni (także I sekretarz POP tamże 1961–1967); od 1969 wykładowca szkolenia partyjnego i lektor Komitetu Miejskiego w Gdyni. Pełnił też funkcję przewodniczącego Miejskiej Komisji Kontroli Partyjnej w Sopocie (1975–1983). W 1988 został uznany Zasłużonym Działaczem Ruchu Robotniczego.
Oprócz działalności partyjnej był członkiem Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (ORMO) w Subkowach, zarządu Ochotniczej Straży Pożarnej (OSP) dla Trójmiasta w Sopocie (wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału Wojewódzkiego OSP od 1960), Kolegium do spraw Wykroczeń przy PMRN w Sopocie (przynajmniej w latach 1972–1976), Frontu Jedności Narodu, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD), w którym był członkiem Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku (1984–1988). Był też wiceprzewodniczącym Rady Weteranów Pracy przy Wojewódzkim Porozumieniu Związków Zawodowych w Gdańsku (od 1988).
Jak sam napisał w życiorysie z 1988, jeszcze w Subkowach „jako członek partii i członek ORMO przy boku MO i UB brał udział w likwidacji wrogiego podziemia powiązanego z PSL”, natomiast w trakcie pracy w UB: „uczestniczył aktywnie w likwidacji band wrogiego podziemia […] na terenie województwa gdańskiego”. Jak wynika z jego akt osobowych podczas pobytu w Subkowach (1945–1947) został zwerbowany na okres 2,5 miesięcy przez funkcjonariusza PUBP w Tczewie do współpracy jako rezydent o pseudonimie „Zryw”. Natomiast w październiku 1958 został zarejestrowany przez Wydział Wojskowej Służby Wewnętrznej w Gdańsku jako dysponent lokalu kontaktowego o pseudonimie „Las”.
Odznaczony Srebrnym (1954) i Złotym (1964) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim (1986) i Kawalerskim (1972) Orderu Odrodzenia Polski, medalem 40-lecia PRL (1984), srebrnym (1966) i złotym (1974) medalem „Za zasługi dla pożarnictwa”, brązowym (1966) i srebrnym (1983) medalem „Za zasługi dla obronności Kraju”, medalem „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1984), srebrną (1979) i brązową (1974) odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”, odznakami MSW „10 lat w służbie Narodu” (1958) i „20 lat w służbie Narodu” (1970), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1977), „Tysiąclecia Państwa Polskiego” (1969), złotą odznaką honorową Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) (1978), srebrną odznaką Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju (LOK) (1977).
Od 1950 był żonaty z Heleną z domu Małecką (7 XII 1930 – 15 III 2003), ojciec Janusza Stanisława (7 III 1955 – 24 IV 1995) i Danuty Marii (ur. 24 XI 1952). Pochowany wraz z żoną i synem na cmentarzu Komunalnym w Gdyni przy ul. Spokojnej.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Gdańsku, sygn. 214/1201, Akta osobowe Jana Sekleckiego.
Archiwum Państwowe w Gdańsku, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku, sygn. 2384/12586, Akta osobowe Jana Sekleckiego.
Archiwum Urzędu Miasta Gdynia, sygn. 2/194, Akta osobowe Jana Sekleckiego.
Aparat Bezpieczeństwa w województwie gdańskim w latach 1945–1990. Obsada stanowisk kierowniczych. Informator, wstęp i oprac. Marcin Węgliński, Gdańsk 2010.
Szczudłowski Piotr, Zmagania Redemptorystów o prawo do istnienia i prowadzenia duszpasterstwa parafialnego w Gdyni (1956–1963), „Teki Gdańskie” 2006/2007, t. 8/9.
Wójcicki Krzysztof, Rozmowy z księdzem Hilarym Jastakiem, Gdynia 2014.
