WALCZAK WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ WALCZAK (21 III 1937 Zgierz – 14 VIII 2012 Gdańsk), naukowiec, specjalista w dziedzinie mechaniki, inżynierii materiałowej, spawalnictwa, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Antoniego (5 IV 1907 – 2 XII 1990 Gdańsk) i Eugenii z domu Szymańskiej (16 XI 1910 – 16 II 1993 Gdańsk). Od 1945 mieszkał z rodziną w Gdańsku. W 1954 uzyskał maturę w III Liceum Ogólnokształcącym, następnie studiował na PG (1954–1961) – absolwent Wydziału Technologii Maszyn, magister technolog mechanik, inżynier mechaniki spawalnictwa.
W latach 1961–2007 pracował na PG. Od 1968, na podstawie rozprawy Wpływ kąta ustawienia płytek i ilości materiału wybuchowego na niektóre własności, charakter i formowanie się połączeń stal-miedź wykonanych wybuchem doktor (pierwszy na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG). Od 1978, na podstawie dorobku i rozprawy Warunki uzyskiwania złączy zgrzewanych wybuchowo o wysokiej wytrzymałości doktor habilitowany (na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej), od 1979 zatrudniony na stanowisku docenta, od 1991 profesor nadzwyczajny (uczelniany), od 1993 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny. W latach 1979–1985 był dyrektorem Instytutu Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa PG, 1975–1979 kierownikiem Środowiskowego Laboratorium Specjalistycznego Badań Materiałowych w Instytucie Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa, 1987–1988 prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego, 1999–2002 dziekanem Wydziału Mechanicznego, 1996–2005 kierownikiem Katedry Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa.
Równolegle od 1962 prowadził szkolenie kadr spawaczy i kontrolerów robót spawalniczych na Wybrzeżu. Od 1968 był przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Spawalniczej w Zakładzie Doskonalenia Zawodowego (ZDZ) w Gdańsku. W latach 1988–1991 pracował na stanowisku profesora w L’École supérieure technique de Nabeul w Tunezji.
Stworzył europejską szkołę naukową zgrzewania wybuchowego metali, opracował technologię zgrzewania metali stosowaną w przemyśle budowy urządzeń chłodniczych i chemicznych. Był autorem i współautorem dziewięciu patentów (m.in. sposobu łączenia metali o różnych temperaturach topliwości, wdrożonego w Stoczni Gdańskiej w 1984), kilkudziesięciu ekspertyz, w tym dla Przedsiębiorstwa Przeładunków Paliw Płynnych „Naftoport” oraz Energomontażu Wybrzeże. Napisał trzy monografie (m.in. Zgrzewanie wybuchowe metali i jego zastosowania, 1989), był współautorem dwóch skryptów (wśród nich Wybrane zagadnienia zgrzewania wybuchowego, „Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej. Mechanika”, 1974). Zainicjował odbywające się od 1996 Spotkania Spawalników Wybrzeża i Pomorskie Sympozja Spawalnicze w Gdańsku.
Od 1975 należał do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP): zasiadał w Zarządzie Krajowym (1975–1987), był członkiem gdańskiego oddziału Sekcji Spawalniczej Koła Spawalników SIMP, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego i przewodniczącego koła SIMP na PG (1984–1987). Był również członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej, Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, Rady Naukowej Instytutu Spawalnictwa w Gliwicach (1980–1988, 1999–2007) oraz Rady Technicznej Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. Redagował dział „Praktyka spawalnicza” w czasopiśmie „Przegląd Spawalnictwa”.
Został odznaczony m.in. Złotą Odznaką Zakładu Doskonalenia Zawodowego „W Służbie Oświaty” (1974), Medalem Honorowym Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów im. Tadeusza Sendzimira (2000), Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1986), Złotą Odznaką Honorową SIMP (1980), Medalem im. Stanisława Olszewskiego.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
