WASILUK WIKTOR, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WIKTOR WASILUK (24 VIII 1924 Mikaszewicze, obecnie Białoruś – 27 VI 2013 Gdańsk), specjalista z dziedziny budowy i eksploatacji maszyn, mechaniki, systemów i urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych oraz energetycznych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Michała (2 IX 1888 – 4 IV 1949) i Eufrozyny z domu Nozdryny (24 IX 1895 – 5 I 1969). Od 1936 uczeń gimnazjum w Łunińcu. W 1941 uzyskał maturę w radzieckiej szkole średniej. Do 1944 pracował w Mikaszewiczach, w latach 1944–1945 przebywał na robotach przymusowych w tartaku pod Bydgoszczą, w Fabryce Maszyn i Stoczni Rzecznej w Solcu Kujawskim. W 1945 podjął pracę w Zarządzie Miejskim w Solcu Kujawskim i w warsztatach PKP w Bydgoszczy.
Od 1945 w Gdańsku, w tym samym roku absolwent kursu wstępnego PG. W 1952 ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów PG jako magister inżynier budownictwa okrętowego. W latach 1950–1995 pracownik PG. Od 1966 doktor (na Wydziale Budowy Maszyn PG), od 1968 docent, od 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1998 profesor zwyczajny. W latach 1968–1969 prodziekan Wydziału Budowy Maszyn PG, 1969–1977 dziekan Wydziału Budowy Maszyn. W okresie 1968–1978 kierownik Zakładu Pomiarów Cieplnych, 1979–1983 Zakładu Chłodnictwa i Klimatyzacji, 1984–1994 Zespołu Chłodnictwa i Klimatyzacji w Katedrze Techniki Cieplnej PG. W 1969 jako dziekan uruchomił na Wydziale Budowy Maszyn nową specjalność: systemy i urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne dla potrzeb okrętownictwa i gospodarki morskiej. W latach 1962–1965 pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Od 1994 na emeryturze.
Współpracował z przemysłem okrętowym, w stoczniach sprawował nadzór nad budową nowych typów statków z wmontowanymi urządzeniami klimatyzacyjnymi i chłodniczo-wentylacyjnymi. Autor licznych wdrożeń dotyczących modernizacji urządzeń i systemów klimatyzacji okrętowej oraz wentylacji przemysłowej, m.in. w Centrum Techniki Wytwarzania Przemysłu Okrętowego „PROMOR” w Gdańsku, Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku, Centralnym Instytucie Ochrony Pracy w Warszawie. Rzeczoznawca Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych w zakresie prac badawczo-studialnych wentylacji i klimatyzacji statków, ponadto Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich oraz Naczelnej Organizacji Technicznej.
Autor i współautor dwóch monografii i 10 skryptów, w tym Podstaw teoretycznych projektowania klimatyzacji pomieszczeń (1972). Twórca i współtwórca ośmiu opatentowanych wynalazków, na przykład układu wentylacji do usuwania zanieczyszczeń znad powierzchni wanien napełnionych roztworami (1991). Członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (w latach 1972–1975 przewodniczący Komisji Okrętowo-Mechanicznej Wydziału IV), Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych.
Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Za Zasługi dla Gdańska”. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
