ŁAJMING WŁODZIMIERZ, prorektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ ŁAJMING (7 II 1933 Tczew – 17 VIII 2022), artysta malarz, rysownik, prorektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Syn Mikołaja Łajminga (1900–1964), członka Korpusu Kadetów armii carskiej, emigranta z Rosji, oraz poślubionej przez niego w 1929 pisarki Anny z domu Żmuda-Trzebiatowskiej (24 VII 1904 Przymuszewo koło Chojnic – 13 VII 2003 Słupsk), brat Wiery Marii Łuszkiewicz (ur. 1931). Mieszkał z rodziną w Tczewie, po 1945 w Słupsku. W 1953 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. Studiował w gdańskiej PWSSP na Wydziale Malarstwa, dyplom uzyskał w 1960 w pracowni prof. Juliusza Studnickiego. Po studiach utrzymywał się z projektowania na zamówienie szyldów, był też doradcą plastycznym w Gdańskich Zakładach Gastronomicznych.
Od 1962 pracownik macierzystej uczelni. Do 1965 zatrudniony był jako asystent w pracowni rysunku wieczornego Jerzego Zabłockiego, od 1965 do 1969 w pracowni malarstwa Krystyny Łady-Studnickiej; w latach 1969–1974 jako asystent i adiunkt w pracowni malarstwa Jacka Żuławskiego, od 1974 do 1975 w pracowni malarstwa Romana Usarewicza. W 1974 otrzymał stypendium twórcze rządu duńskiego, był hospitantem Królewskiej Akademii Sztuki w Kopenhadze. W latach 1976–1978 jako docent prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku dla studentów architektury i grafiki, w 1978–1984 prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku dla studentów I i II roku
malarstwa i grafiki. W latach 1975–1981 prodziekan Wydziału Malarstwa, Rzeźby i Grafiki, 1981–1984 dziekan tego Wydziału, 1984–1986 prorektor ds. studenckich. W okresie 1988–1991 był kierownikiem Katedry Malarstwa i Rysunku. Od 1988 profesor nadzwyczajny, od 1994 profesor zwyczajny.
W czasach studenckich współtwórca Studenckiego Teatru Pantomimy Rąk i Przedmiotów „Co To”. W pracach posługiwał się językiem malarskiej abstrakcji. Istotną rolę w jego twórczości odgrywa chłodna kolorystyka, w tym rozmaite odcienie błękitu i granatu. Do pejzażu wprowadzał martwą naturę; sprowadzając przedmioty do form, tworzy nową rzeczywistość. Często powtarzającym się symbolem w jego malarstwie jest motyw zamykającej horyzont góry, jak również uchylone bramy, proste drzwi i wrota.
Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1966 członek Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, w latach 1991–1993 był przewodniczący zarządu, od 1998 członek honorowy. Wielokrotnie nagradzany, m.in. na Biennale Sztuki Gdańskiej w 1983 oraz na V Jesiennych Konfrontacjach w Rzeszowie. Miał około 20 wystaw indywidualnych, uczestniczył w ponad 50 zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Gdańsku i Szczecinie, w Muzeach Okręgowych w Lęborku i Słupsku, w Muzeum Historyczno-Etnograficznym w Chojnicach, Muzeum w Wieliczce i w siedzibie Fundacji Malarstwa Polskiego w Lesku, a także w licznych kolekcjach prywatnych.
W 1966, z okazji jubileuszu dziesięciolecia Teatru "Co To", otrzymał Złotą Odznakę Związku Studentów Polskich. Laureat Nagrody Ministra Kultury i Sztuki III i II stopnia (1975 i 1983), Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (2000 i 2007). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005),
Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2018), Medalem Księcia Mściwoja II (2015),
Złotą Odznaką Związku Studentów Polskich (1966), Złotą Odznaką Związku Polskich Artystów Plastyków (1977), także odznakami „Zasłużony Działacz Kultury” (1971), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1972), „Za zasługi dla Gdańska” (1975). W 2002 otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną, , w 2008 Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 50-lecia pracy twórczej oraz 75. urodzin, w 2013 z okazji jubileuszu 55–lecia pracy artystycznej oraz 80. urodzin.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Bogdaną z domu Szuba (1931–2004), absolwentką i wykładowczynią gdańskiej PWSSP. W 2007 ożenił się z Jagodą z domu Rutkowską (ur. 5 II 1944), po pierwszym mężu Olechno, psychoterapeutką. Ojciec Ziemowita, absolwenta Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej w Gdańsku i dyrygentury na Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu (1990), m.in. inspektora w Urzędzie Miejskim w Kartuzach, pracownika Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku.
Zmarł nagle na Dworcu Gdańsk Główny, pochowany na cmentarzu w Skrzeszewie koło Żukowa.
