JUREWICZ ALEKSANDER, poeta, prozaik, eseista
| < Poprzednie | Następne > |
ALEKSANDER JUREWICZ (ur. 18 XI 1952 Lida, Białoruś), poeta, prozaik, eseista. Syn Michała, krawca, i Janiny z domu Łapian. Do 1957 mieszkał we wsi Krupowo koło Lidy. Repatriowany do Polski we wrześniu 1957, zamieszkał z rodziną we wsi Redło koło Połczyna-Zdroju. W 1971 absolwent liceum w Połczynie-Zdroju, w latach 1971–1976 studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim (UG).
Współtworzył środowisko młodych poetów i pisarzy w Gdańsku (m.in. z Antonim Pawlakiem, Stanisławem Esdenem-Tempskim, Markiem Bieńkowskim). W 1973 debiut poetycki na łamach „Liter” (wiersze twórców opatrzone wspólną deklaracją programową i zbiorowym tytułem Muzea samowiedzy) i „Nowego Wyrazu”. W 1974 pierwszy arkusz poetycki Sen, który na pewno nie był miłością (dodatek do „Nowego Wyrazu”). W latach 70. XX wieku liczne publikacje w czasopismach studenckich i wybrzeżowych („Litteraria”, „Student”, „Nowy Medyk”, „Litery”, „Tygodnik Morski”, „Dziennik Bałtycki”, „Punkt”), „Więzi”, „Miesięczniku Literackim”. W sierpniu 1980 podpisał rezolucję Koła Młodych przy Gdańskim Oddziale Związku Literatów Polskich popierającą postulaty Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W latach 80. XX wieku publikował w prasie podziemnej ( „Podpunkt”, „Puls”), katolickiej („Arka”, „Gwiazda Morza”) i regionalnej („Pomerania” Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego).
W latach 1982–1983 słuchacz Studium Scenariuszowego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W okresie 1983–1989 współredaktor podziemnego pisma „Podpunkt”, 1991–1998 członek redakcji kwartalnika „Tytuł”. Od 1992 autor cyklu felietonów na łamach czasopism, m.in. „Gazety Morskiej”, „Tytułu”, „Dziennika Bałtyckiego”, „Kwartalnika Artystycznego”. W latach 1997–2002 prowadził zajęcia ze specjalizacji praktycznoliterackiej w Instytucie Filologii Polskiej UG.
Był członkiem komisji Konkursu Literackiego Miasta Gdańska im. Bolesława Faca (2012–2018).
W 1977 pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Gdańsku, a w 1977–1979 jako wychowawca Ochotniczych Hufców Pracy. Od stycznia 1980 pracownik Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Josepha Conrada-Korzeniowskiego. Członek Gdańskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989), polskiego PEN Clubu (od 1991), ZAiKS-u (od 1991). Autor zbiorów poetyckich: Po drugiej stronie (1977), Nie strzelajcie do Beatlesów (1983), Jak gołębie gnane burzą (1990), Dopóki jeszcze... i inne wiersze (1991), prozy, esejów, felietonów: W środku nocy (1980), Lida (1990, 1994, 2004), Pan Bóg nie słyszy głuchych (1995), Życie i liryka (1998), Prawdziwa ballada o miłości (2002), Popiół i wiatr (2005), Dzień przed końcem świata (2008), Samotnia (2019).
Wyróżniony Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001). Laureat Honorowej Nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1990), pierwszy laureat prywatnej nagrody Czesława Miłosza za Lidę (1991), Nagrody Fundacji Marii i Jerzego Kuncewiczów (1991), nagrody Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku Pro libro legendo (1996; 2003), Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (1996). Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury w 2003 i w 2012 za całokształt pracy twórczej oraz z okazji 60. urodzin, w 2019 uhonorowany za całokształt pracy literackiej Pomorską Nagrodą Literacką Wiatr od Morza. "Radiowa Osobowość Roku" Radia Gdańsk (2002). W 2006 nominowany do Nagrody Literackiej Nike za Popiół i wiatr.
Od 1980 żonaty z Aleksandrą z domu Bujak, ojciec Justyny (ur. 1981), zamężnej Bieńkowskiej.
