KAMIEŃSKI LEON, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
LEON KAMIEŃSKI (19 VII 1903 Zabłudów, województwo białostockie – 7 V 1973 Gdańsk), naukowiec, chemik, specjalista w dziedzinie chemii organicznej, chemii cukrów i glikozydów, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Dominika i Józefy z domu Obukowicz (zm. 1918). Stryjeczny prawnuk Jana Kamieńskiego (16 XII 1827 Kamieniec pod Zabłudowem – 31 III 1896 Miniewicze koło Grodna (obecnie Białoruś)), kuzyna Elizy Orzeszkowej, powstańca styczniowego, pierwowzoru postaci Andrzeja Korczyńskiego z powieści Nad Niemnem. Od 1913 uczeń szkoły realnej w Białymstoku, w 1914 przerwał naukę. Był nauczycielem w szkole powszechnej we wsi Krynickie koło Białegostoku. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W 192 absolwent Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy. W 1923 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, ukończył je w 1928 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (USB) jako magister filozofii w zakresie chemii. W latach 1926–1930 i 1936–1939 pracował na USB, 1936–1939 był kierownikiem Katedry Chemii Organicznej. Prowadził pierwsze w kraju badania nad węglowodorami terpenoaromatycznymi i witaminami. W latach 1930–1931 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył ze stopniem podporucznika. W latach 1931–1933 był stypendystą Funduszu Kultury Narodowej, 16 VI 1933 uzyskał doktorat pod kierunkiem prof. Paula Karrera (laureat Nagrody Nobla w 1937) w Zurychu, nostryfikowany 4 IV 1934 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym USB.
Żołnierz wojny obronnej w 1939, był adiutantem dowódcy dywizjonu III Wileńskiego Pułku Artylerii Ciężkiej w Grupie Operacyjnej „Polesie”. Od 9 X 1939 do 30 I 1945 przebywał w obozach jenieckich, w Oflagu II B w Arnswalde (Choszczno) i od września 1940 w Oflagu II C w Woldenbergu (Dobiegniew), gdzie prowadził wykłady i odczyty dla studentów.
W październiku 1945 roku zamieszkał w Gdyni. W latach 1945–1973 był pracownikiem PG, od 1 XI 1945 na stanowisku profesora kontraktowego, od lutego 1955 profesora nadzwyczajnego. W okresie 1945–1967 był kierownikiem Katedry Chemii Organicznej na Wydziale Chemicznym. Jednocześnie w 1946 był współorganizatorem Wydziału Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), a także kierownikiem kursu chemii organicznej dla studentów tej uczelni. Na podstawie błędnej daty urodzin zapisanej w dokumentach z oflagu został skierowany na emeryturę w 1967. Sprawa została wkrótce wyjaśniona – nowy termin wyznaczono 30 IX 1973, czego jednak nie dożył.
Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w latach 1948–1949 i 1952–1953 przewodniczący oddziału gdańskiego. Przed II wojną światową należał do Aeroklubu w Wilnie, był też zapalonym fotografikiem. Został odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958).
Był żonaty z Heleną z domu Nowicką (11 XII 1904 – 16 XII 1972 Gdynia). Pochowany na cmentarzu Witomino w Gdyni.
