KECKERBART JOHANN, syndyk
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN KECKERBART (28 I 1566 Gdańsk – 3 IV 1635 Gdańsk), syndyk miejski. Syn Georga (pochowany 17 X 1603 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) w grobie nr 246, w wieku 87 lat) i jego drugiej żony, poślubionej tamże w 1551 Magdaleny (22 VI 1529 – pochowana 4 XII 1608 przy mężu), córki rajcy Eberharda Rogge. Miał dziewięcioro przyrodniego i rodzonego rodzeństwa, z którego większość zmarła w dzieciństwie.
W 1580 uczył się w najstarszej klasie (primie) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. 16 IX 1582, razem z Reinholdem Stegerusem (synem Johanna (1567–1572), diakona w kościele św. Jana, immatrykulował się na uniwersytecie w Królewcu. W czasie studiów, w 1584, napisał pieśń weselną z okazji ślubu ciotecznego brata Eberharda Böttischera. Po otrzymaniu stypendium gdańskiej Rady Miejskiej odwiedzał uczelnie w Bazylei (maj 1585), Genewie (maj 1586), Strasburgu (wrzesień 1587), w początkach 1588 immatrykulował się na uniwersytecie w Altdorfie. W początkach listopada 1590, wraz z Eberhardem Rogge (później ławnik (1598) i racja (1599) gdański, zm. już w 1600) zapisał się na studia w Sienie, 11 IX 1592 obaj, wraz z kolejnym gdańszczaninem Heinrichem Heinem, zapisali się na studia prawnicze w Lejdzie. Ponownie zapisał się na studia prawnicze na tej uczelni 31 III 1594, przypuszcza się niekiedy, ze w 1593 przebywał na uczelni w Padwie.
Powrócił do Gdańska na polecenie Rady Miejskiej wiosną 1595 i został sekretarzem w miejskiej kancelarii. Od 20 VIII 1597 był protosyndykiem, od 1598 końca życia syndykiem. Wraz z delegacjami władz miasta w 1603, 1605, 1606, 1609, 1611, 1619, 1623, 1627 i 1628 brał udział w obradach polskiego Sejmu. W 1605 brał udział w krakowskiej koronacji króla Zygmunta III Wazy, wygłosił mowę w imieniu Gdańska, Torunia i Elbląga, wysoko ocenia przez władcę. Witał także mową tegoż króla, wygłoszoną przed Bramą Wyżynną podczas jego przyjazdu do Gdańska w 1623. Prowadził też w tym czasie z ramienia władz miasta rozmowy z atakującymi Pomorze Szwedami. Był autorem rozprawy z 1625, przygotowanej w związku z planami Sejmu reformy walutowej (De Reductione Monetali Quaestio...), w której jako pierwszy w Polsce uzasadniał wzrost cen w Europie napływem szlachetnych kruszców z Ameryki oraz zaprezentował kupiecki punkt widzenia na kwestię reformy, protestując zwłaszcza przeciwko zamiarowi szlachty powrotu do kursu sprzed 40 lat.
W 1602 prowadził rozmowy z biskupem włocławski Janem Tarnowskim w sprawie przejętego przez luteran kościoła NMP. W 1605 doprowadził do złagodzenia w Gdańsku sporów luteran i kalwinistów. Od 15 VIII 1612 stał jako regent na czele miejskiej kancelarii, przekładał Radzie Miejskiej propozycje ulepszenia jej pracy, w efekcie od 1613 jeden z burmistrzów był również inspektorem kancelarii. Dążył do podniesienia w mieście pozycji syndyka, dowodząc, że wykonywane przez niego zadania sa analogiczne do kanclerskich.
Rada Miejska kilkakrotnie podnosiła mu uposażenie (od początkowo 300 florenów rocznie, przez 500 florenów w 1601, 400 dukatów w 1618). W 1601 przyznano mu wolny od czynszu dom na Długim Targu. W 1631 władze przychyliły się do jego prośby, by po jego śmierci wdowa mogła przez sześć lat mieszkać w nim na podobnych warunkach, w zamian za co zobowiązał się przyuczyć do zadań mianowanego właśnie jego zastępcę, podsyndyka Heinricha Fredera.
Od ślubu w kościele NMP 178 XI 1597 żonaty był z Anną (2 X 1580 Gdańsk – 26 X 1661 Gdańsk, pochowana przy mężu), córką burmistrza Daniela Czirenberga (Zierenberga), przwódcy gdańskich kalwinistów. Ojciec dziewięciu córek: 1/ Anny (chrzest 16 XI 1598 – pochowana 27 XII 1598 w grobie ojca); 2/ Dorothei (chrzest 19 XII 1599 – pochowana 3 III 1600 w grobie ojca); 3/ Adelgundy chrzest 6 IV 1601 – 9 III 1680), od 1626 żony Michaela Kemmerlinga, od 1637 lekarza Nicolausa Oelhafa; 4/ Elenory (14 V 1603 – 20 II 1670, pochowana w grobie ojca), od ślubu 29 VI 1643 w kościele św. Piotra i Pawła żony wdowca Paula Pelsa (zm. 1659); 5/ Lukrecji (20 II 1605 – 19 II 1638); 6/ Apoloni (10 X 1606 – 15 IV 1688, pochowana w grobie ojca), od ślubu 15 XII 1643 w kościele św. Piotra i Pawła żony wdowca Johanna Heina; 7/ Philippiny (10 III 1609 – 2 V 1687, pochowana w grobie ojca), od ślubu 5 IX 1650 w kościele św. Piotra i Pawła żony Detharda Brandesa (zm. 1656) – tafel III; 8/ Virginii (26 VIII 1610 – pochowana 5 IX 1655), od ślubu w kościele NMP 14 VI 1638 żony Abrahama Jacobsena von Gehma (zm. 1660), oraz 9/ Constantii (2 XI 1616 – 17 I 1635, pochowana w grobie ojca).
Pochowany 6 IV 1635 w kościele NMP w grobie nr 180. Uczcił go żałobnym wierszem m.in. rektor szkoły św. Piotra i Pawła Johann Georg Moeresius
Bibliografia:
Album studiosorum Academiae Lugduno-Batavae MDLXXV–MDCCCLXXV. Accedunt nomina curatorum et professorum per eadem secula, ed. Willem N. Du Rieu, Hagae Comitum 1875, s. 33, 39.
Die Matrikel der Universität Altdorf, Bd. 1, hrsg. Elias von Steinmeyer, Würzburg 1912, s. 33.
Die Matrikel … der Albertus-Universität zu Königsberg, ed. Georg Ehler, Bd. 1, Leipzig 1910, s. 77.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 33.
Chachaj Marian, Związki kulturalne Sieny i Polski do końca XVIII wieku. Staropolscy studenci i podróżnicy w Sienie, Sieneńczycy i ich dzieła w Polsce, Lublin 1998, s. 49–50.
Sławoszewska Maria, Keckerbart Jan, w: Polski Słownik Biograficzny, t. , t. 12, 1966/1967 s. 321.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 263.
