KNOFF EDMUND, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
EDMUND MARCELI KNOFF (15 I 1911 Koleczkowo koło Wejherowa – 12 VI 1954 Gdańsk), kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn mistrza kowalskiego Wiktora Stanisława Knoffa (9 XII 1881 Chwaszczyno koło Gdyni – 3 IX 1928 Gdańsk) i Moniki Pauliny z domu Lange (24 VIII 1880 Warzno koło Wejherowa – 26 II 1965 Gdańsk). Brat Pawła Izydora (4 IV 1909 Częstkowo koło Wejherowa – 18 VI 1989 Myszków), Wandy Barbary po mężu Błaszk oraz Gerarda Knoffa.
Od 25 X 1930 w służbie Polskich Kolei Państwowych (PKP), początkowo jako pracownik dziennie płatny na stacjach Gdańsk Główny i Gdańsk Południe. Od 9 V 1935 zwrotniczy na Odcinku Drogowym Sopot, a od 8 VIII 1935 ponownie na stacji Gdańsk Południe na stanowisku konwojenta.
Należał do Gminy Polskiej Związek Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Kolejowego Przysposobienia Wojskowego, Kolejowego Klubu Sportowego „Kaszuba”, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Gdańskiej Macierzy Szkolnej, Polskiego Zrzeszenia Pracy, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego. Członek tajnej organizacji wojskowej, współzałożyciel w 1929 Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej w Gdańsku-Oruni, w którym wchodził w skład zarządu.
Aresztowany przez Niemców 1 IX 1939, został wywieziony na przymusowe roboty rolne w powiecie kościerskim, skąd w marcu 1942 zbiegł i przez sześć miesięcy ukrywał się u znajomych i krewnych w powiecie kartuskim i Gdańsku, następnie do grudnia tegoż roku pracował w Gdańsku jako ślusarz. Od 1 II 1943 do listopada 1944 był zatrudniony w Stoczni Gdańskiej, po czym ukrywał się aż do przejścia frontu. 16 IV 1945 wrócił do służby na PKP, był bileterem na stacji Gdańsk Główny.
Zarówno przed wojną, jak i po niej mieszkał na Schönfelderweg 12 (ul. Małomiejska, Gdańsk-Orunia). Od 10 X 1933 żonaty był z Martą z domu Ostrowską (20 X 1910 Podjazy – 6 III 1989 Gdańsk-Orunia), córką Antoniego Ostrowskiego i Pauliny z domu Wenta, z którą miał syna Stanisława Wiktora (20 V 1934 Gdańsk-Orunia – 6 VI 1993 Gdańsk-Orunia) i córkę Ewę Monikę (ur. 1952 Gdańsk). Wdowa wyszła w 1959 za mąż za Leona Bojka. Pochowany na cmentarzu kościoła św. Ignacego w Starych Szkotach.
Bibliografia:
Archiwum rodzinne Krystyny Błaszk.
„Gazeta Gdańska Gazeta Morska” 20 III 1929, nr 40.
Kledzik Witold, Biografie Polaków – pracowników kolejowych (nie wszystkich) zatrudnionych do 31.8.1939 w służbie na PKP na terenie byłego Wolnego Miasta Gdańska, PAN Biblioteka Gdańska, Ms. 5152/2.
