KUSIEWICZ JAN, śpiewak operowy
| < Poprzednie | Następne > |
JAN KUSIEWICZ (21 IX 1921 Rzeplin pod Jarosławiem – 5 IV 2015 Gdańsk), śpiewak operowy, tenor. Syn Leona (1 VII 1893 Rzeplin – 22 V 1957 Toruń) i Agaty (Ahafji) z Makowieckich (15 IV 1890 Rzeplin – 20 V 1955 Toruń). Brat Izabeli, Henryka, Józefa i Kazimierza. W okresie międzywojennym śpiewał w toruńskiej katedrze św. Janów. W latach 1941–1943 w ruchu oporu w Toruniu, w 1943–1945 więzień obozu Stutthof. W styczniu 1945 ewakuowany z obozu przez obóz w Gęsi i więzienie w Wejherowie, gdzie uniknął śmierci w masowej egzekucji.
Po zakończeniu wojny uczył się śpiewu w klasie Michała Prawdzica oraz Konstancji Święcickiej w szkole muzycznej w Toruniu, pracując na utrzymanie jako urzędnik w tamtejszym Urzędzie Miejskim. Do Trójmiasta przeniósł się w 1950, po wygraniu przesłuchań do tworzonego w Gdańsku Studia Operowego. W 1952 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej pod kierunkiem Kazimierza Czekotowskiego. Ukończył je z odznaczeniem w klasie Stefana Beliny-Skupiewskiego w 1957. W okresie 1950–1976 był pierwszym tenorem gdańskiej sceny operowej. Śpiewał 28 VI 1950 podczas pierwszego spektaklu Studia Operowego, poprzednika Państwowej Opery Bałtyckiej. Występował w operach włoskich, francuskich, rosyjskich. Był Stefanem w Strasznym dworze i Jontkiem w Halce Stanisława Moniuszki, a także Astrologiem w prapremierze opery Krakatuk (30 XII 1956) Tadeusza Szeligowskiego. Do historii polskiej wokalistyki przeszedł jako „Maestro wysokiego c”. Jego kreacja partii tytułowego bohatera w operze Trubadur Giuseppe Verdiego do dzisiaj uznawana jest za unikatową.
Posiadał fenomenalną łatwość poruszania się po najwyższych dźwiękach tenorowej skali głosu. Wykonywał pieśni i msze, brał udział w wykonaniach dzieł oratoryjnych i kantatowych. W 1963 wystąpił w filmie Pamiętnik pani Hanki; kreowana przez niego postać wzorowana była na Janie Kiepurze. W 1980 zakończył występy na gdańskiej scenie, choć jeszcze w 2001 (w wieku 80 lat) wystąpił w Toruniu na koncercie pasyjnym. Od 1 IX 1968 do 31 VIII 1970 uczył emisji głosu w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Gdańsku-Wrzeszczu (ul. Partyzantów). W latach 1954–1958 członek Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Wrzeszcz.
W 1955 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1970 Krzyżem Kawalerskim, w 1975 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1955 Medalem 10-lecia Polski Ludowej, w 2012 Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis, wyróżniony także odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. W czerwcu 2007 jego autograf znalazł się w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu. W 2011 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 70-lecia pracy artystycznej oraz 90. urodzin. W 2012 doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej.
Żonaty był z Haliną Antoniną z domu Peszko (24 III 1930 – 7 V 1999), w 1960 absolwentką gdańskiej PWSM w klasie fortepianu Władysława Walentynowicza, do 1982 pracowniczką Wydziału Wokalno–Instrumentalnego i Wychowania Muzycznego macierzystej uczelni, pianistki występującej w programach muzycznych na antenie radiowej. Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie, rodzice Piotra Kusiewicza.
