ORACKI TADEUSZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ ORACKI (23 XII 1930 Warszawa), profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn robotnika Michała i Eugenii z domu Krzyżewskiej. Podczas okupacji niemieckiej uczyl się w Warszawie w niższej szkole handlowej oraz przez półtora roku na tajnych kompletach gimnazjalnych. Od 1943 członek Szarych Szeregów. Ojciec, uczestnik ruchu oporu, zginął w obozie koncentracyjnym, po powstaniu warszawskim, z matką i siostrą, wywieziony został do obozu pracy przymusowej w Limbach w Saksonii, gdzie pracował jako robotnik w zakładach włókienniczych.
Od lipca 1945 mieszkał w Ostródzie, do 1947 uczył się w Państwowym Gimnazjum, następnie do 1950 w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym o profilu matematyczno-przyrodniczym. Do 1948 należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1950–1953 studiował w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP). W roku szkolnym 1953/1954 nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Szczytnie, w latach 1954–1960 w Liceum Pedagogicznym w Ostródzie, od 1961 do 1971 kierownik Biblioteki Studium Nauczycielskiego w Ostródzie. Od 1956 do 1958 był członkiem Komisji Kultury Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostródzie. Jednocześnie w latach 1956–1957 kontynuował studia drugiego stopnia, studiował zaocznie polonistykę na uniwersytecie w Toruniu, od 1963 ponownie na WSP w Gdańsku, gdzie w 1965 uzyskał magisterium. W latach 1970–1975 pracował na stanowisku adiunkta w Mazowieckim Ośrodku Badań Naukowych z siedzibą w Warszawie, był kierownikiem Stacji Naukowej w Mławie. Od 1970 doktor na podstawie rozprawy Recepcja w Polsce twórczości laureatów literackiej nagrody Nobla w latach 1901–1968. Na przykładzie literatury niemieckiej, szwajcarskiej i literatur skandynawskich (przewód na WSP Gdańsk, promotor prof. Andrzej Bukowski).
Od 1970 zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej UG. Od 1975 na stałe w Gdańsku. Od 1977 doktor habilitowany, od 1979 zatrudniony na stanowisku docenta. Od 1988 profesor (tytularny) historii literatury i kultury, folklorysta, biograf.
Autor m.in. Poezja ludowa Warmii i Mazur: antologia (1957), Rozmówiłbym kamień… Z dziejów literatury ludowej oraz piśmiennictwa regionalnego Warmii i Mazur w XIX i XX w. (1976, rozprawa habilitacyjna), Mądrzejszy Mazur niż diabeł. Zbiór przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich z terenu Warmii i Mazur (1977), Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX w. (1983), Słownik biograficzny Warmii, Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII w. (tomy 1–2, 1984, 1988), Blaski i cienie sztokholmskich laurów. Wokół literackich Nagród Nobla 1901–2000 (2003), Reymont w świecie. Bibliografia przekładów wydanych w latach 1900–2000 (2005), Wielkopolanie i Pomorzanie w Towarzystwie Tatrzańskim w latach 1874–1920 (2010). Autor wydawanej własnym nakładem serii „Scientia et Veritas”.
W latach 1956–1958 był współzałożycielem i prezesem Klubu Młodej Inteligencji w Ostródzie i członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Ostródzkiej. Członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 1961), Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie (od 1968, członek Rady Naukowej 1984–1991) i Towarzystwa Naukowego im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie (1991–1992 członek prezydium, w 1993 wiceprezes), Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Warszawie (1970–1978). Od 1984 do 1990 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w 1987–1990 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego, Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę Niemiecką. W latach 1980–1990 był członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), złotą odznaką „Zasłużonym dla Warmii i Mazur” (1967), Medalem Uniwersytetu Gdańskiego (2001).
