REMUS GEORG, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
GEORG REMUS (20 I 1688 Gdańsk – pochowany 10 III 1756 Gdańsk, w kościele św. Elżbiety), lekarz, protofizyk miejski. Syn kupca i armatora Georga Ernsta Remusa i Florentiny z domu Nixdorf.
18 IX 1701 zapisany został do przedostatniej klasy Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, 21 VI 1703 (wraz z gdańszczaninem Johannem Wilhelmem Hagedornem) do ostatniej klasy Gimnazjum Akademickiego w Elblągu, w październiku 1704 przeniesiony do ostatniej klasy (primy) Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Od 1706 student na uniwersytecie w Halle (studiował razem m.in. z Danielem Gottliebem Messerschmidtem), pobyt tu kończył rozprawą Consideratio physico-mathematica hiemis proxime praeterlapsae. Od sierpnia 1709 student na uniwersytecie w Lejdzie. W 1711 doktor medycyny na podstawie dysertacji Disputatio medica inauguralis de functione pulmonis ... pro gradu doctoratus, co uczcił wierszem okolicznościowym Israel Conradi.
W 1719 wyjechał do Rosji, początkowo jako lekarz polowy armii carskiej Piotra I, następnie osobisty lekarz carskiego faworyta, księcia Aleksandra Mienszykowa. W 1720 opublikował wyniki eksperymentów z wodą mineralną Laurentiusa Blumentrosta (1692–1755) De aquis martialibus Olonezensibus Epistola, które były na tyle interesujące, że Johann Philipp Breyn włączył je do swojej pracy Epistola de Melonibus petrefactis Montis Carmel vulgo creditis, ad illustrem Virum Dominum, Johannem Anderson (Leipzig, 1722). W 1723 powrócił do Gdańska z kolekcją „osobliwości” mineralnych, m.in. odciskami skalnych roślin i zwierząt, wyszukanych wedle sugestii Johanna Philippa Breyna, z którym się zaprzyjaźnił. 5 i 12 II 1725, wraz z Danielem Gottliebem Davissonem, wygłosił na zebraniu Societas Litteraria wykład o chorobie kołtuna, wskazując na jego powstanie poprzez zaniedbanie higieny i odrzucając obowiązującą tezę o jego pochodzeniu genetycznym czy poprzez złe odżywianie. W 1743, 1748 i 1755 notowany był jako protofizyk miejski (zastępca miejskiego lekarza).
Od 7 X 1723 żonaty był z poślubioną w kościele św. Elżbiety wdową Marią Egler (ur. przed 1705). Ojciec Marii Eleonory (ochrzczona 14 IX 1725), w 1750 zamężnej za doktora medycyny Johanna Gottfrieda Bärendta; Georga Ernsta oraz Carla Andreasa (13 II 1732 Gdańsk – 11 XII 1798 Gdańsk).
Bibliografia:
Album studiosorum Academiae Lugduno-Batavae MDLXXV–MDCCCLXXV. Accedunt nomina curatorum et professorum per eadem secula, ed. Willem N. Du Rieu, Hagae Comitum 1875, s. 195, 811.
Die Matrikel des Gymnasiums zu Elbling, Bd. 1, hrsg. v. Hugo Abs, Danzig 1936, s. 200.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 98, 280.
Metryka uczniów toruńskiego Gimnazjum Akademickego, t. 1, wyd. Zenon Hubert Nowak i Janusz Tandecki, Toruń 1997, s. 33, 243.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 388.
