SAWICKI JERZY ZBIGNIEW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY ZBIGNIEW SAWICKI (19 VIII 1927 Bydgoszcz – 28 X 2021 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie elektrotechniki, metrologii elektrycznej. Syn Wacława (1893 Lebiedzie, powiat Sokołów Podlaski – 3 III 1978 Bydgoszcz), adwokata i prawnika, oraz Gustawy Irminy z domu Grochowskiej (1899 Wiedeń – 1981 Bydgoszcz), urzędniczki, sekretarki adwokata. Do października 1939 mieszkał z rodzicami w Bydgoszczy. Po wysiedleniu przez Niemców do Warszawy, od grudnia 1940 przebywał w wsiach Lebiedzie i Dzięcioły koło Sterdyni, od 1943 do lutego 1945 w Sterdyni, gdzie rodzice w ramach tajnego nauczania współorganizowali i uczyli na poziomie szkoły średniej.
Od kwietniu 1945 ponownie w Bydgoszczy. 11 IX 1945 zdał maturę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskim przy ul. Sowińskiego. Od września 1945 w Gdańsku. Od października 1945 studiował na Wydziale Elektrycznym PG, w 1945–1950 należał do Bratniej Pomocy Studentów PG. Od 12 I 1951 inżynier elektryk w zakresie konstrukcji i magister nauk technicznych. W latach 1950–2001 pracownik PG. Od 1959 doktor (przewód na Wydziale Elektrycznym PG, promotor: prof. Stanisław Trzetrzewińsk), od 1966 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej), od 1967 docent, od 1973 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1993 profesor zwyczajny. W latach 1969–1972 prodziekan Wydziału Elektrycznego, w 1972–1991 kierownik Zakładu Miernictwa Elektrycznego w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki, w 1987–1988 zastępcy dyrektora do spraw naukowych Instytutu Elektroenergetyki i Automatyki, od września 1988 do 31 VIII 1991 dyrektor tego Instytutu, w 1991–1996 kierownik Katedry Miernictwa Elektrycznego. Jednocześnie w latach 1956–1959 pracował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, od 1974 do 1975 i od 1981 do 1982 doradca w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni na Wydziale Elektrycznym. Od 1998 na emeryturze. 5 VII 2014 otrzymał tytuł profesor emeritus PG.
Autor publikacji na temat elektrotechniki, miernictwa, historii elektryki i biogramów wykładowców PG, publikował m.in. w „Archiwum Elektrotechniki” i „Rozprawach Elektrotechnicznych”. Autor kilkunastu niepublikowanych wspomnień, m.in. dotyczących życia, pracy zawodowej, historii komunikacji miejskiej, zwłaszcza tramwajów w Gdańsku, fotografii gdańskiej do 1939. Współautor trzech skryptów (m.in. z Ludwikiem Referowskim, Alojzym Spichalskim i Edmundem Markowskim, Laboratorium miernictwa elektrycznego, cz. 1, Gdańsk 1966). Twórca 10, współtwórca 22 patentów, w tym „Wskaźnik zerowy do kompensatora napięć zmiennych o współrzędnych prostokątowych”.
Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1950), Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (od 1961), w 1973–1980 przewodniczący oddziału gdańskiego, w 1990 wyróżniony godnością członka honorowego; Związku Nauczycielstwa Polskiego (od 1950). Członek Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN i Komitetu Elektrotechniki PAN. W 1994 był członkiem komitetu obchodów stulecia elektryfikacji tramwajów w Gdańsku.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1976) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), srebrną odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich, złotą odznaką Racjonalizator Produkcji (1973). Od 1956 był żonaty z ekonomistką Aliną z domu Piotrowską (27 V 1927 Wilno – 11 III 2021 Gdańsk), ojciec informatyka Krzysztofa (ur. 1956) i Ewy (ur. 1961), lekarza medycyny rodzinnej. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Elektrotechniki i Automatyki. Wczoraj i dziś. Księga jubileuszowa 1904–2004, red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 238–239.
