WIECZERSKA-ZABŁOCKA JANINA, powieściopisarka, dziennikarka
| < Poprzednie | Następne > |
JANINA WIECZERSKA-ZABŁOCKA (ur. 15 IX 1931 Zakopane), powieściopisarka, krytyk literacki, wykładowca literatury powszechnej i dziennikarstwa na Uniwersytecie Gdańskim (UG). Z rodziny związanej z Koźminem Wielkopolskim, w którym spędziła okres okupacji, córka przemysłowca Zenona Wieczerskiego i polonistki Teodozji z domu Kaźmierczak. Po zakończeniu II wojny światowej uczyła się w Miejskim Gimnazjum Koedukacyjnym w Koźminie (zdał tam małą maturę), następnie w II Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. W latach 1950–1955 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Debiutowała w 1954 recenzją książki Mieczysława Jastruna Poeta i dworzanin („Gazeta Robotnicza”). Od 1954 pracowała w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, w redakcji literaturoznawstwa; w 1969-1970 była kierowniczką redakcji literatury współczesnej, 1969–1976 sekretarz i zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Odra”. Od 1973 do 1976 wiceprezes wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich. W latach 1961–1981 członkini Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR); od 1971 do 1976 Komisji Kultury Komitetu Wojewódzkiego PZPR i radna Dzielnicowej Rady Narodowej Wrocław-Stare Miasto.
W Gdańsku od 1976 (po podjęciu przez męża pracy na Uniwersytecie Gdańskim (UG)), do 1981 kierownik działu kulturalnego, publicystka i felietonistka w tygodniku „Czas”, po jego rozwiązaniu w 1982 na wcześniejszej emeryturze. W latach 1982–1990 wykładowca (w niepełnym wymiarze godzin) literatury powszechnej na UG. Należała do kręgu literatów skupionych wokół kościoła św. Mikołaja. Od 1989 do 2016 pisała felietony w „Dzienniku Bałtyckim”, w tym zwłaszcza do 2007 Pomysły humanisty i do 2002 codzienny felieton Pisane po Wiadomościach (komentarz do programu TVP). W okresie 1991–1992 współpracowała także z „Gazetą Gdańską”. Publikowała ponadto przegląd wydarzeń krajowych O czym szumiały media w „Magazynie Solidarność” i felietony Refleksje, rewizje w „Pielgrzymie”.
Debiutowała powieścią dla młodzieży Zawsze jest jakieś jutro (1965, siedem wydań), autorka m.in. sagi rodzinnej Pusty wieczór (1972), Nie ma sprawy (1977), Lekcja dzielenia (1977), Firma zamiast (1978), Dzieci z blokowiska (1993), powieści fantasy Korzeniacy czyli Jesień wsamrazków (1986), wspomnień Moja babcia, Niemcy i wojna (2006), słuchowisk radiowych o tematyce fantastyczno-moralitetowej. Nagrodzona za powieści Nie ma sprawy (zaadaptowanej w 1980 na film Ewy i Czesława Petelskich Na własną prośbę), Firma zamiast i Lekcja dzielenia.
Od 1968 do rozwiazania w 1983 członkini Związku Literatów Polskich, w latach 1974–1976 wiceprezeska oddziału we Wrocławiu. W 1989 członkini założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, w latach 1990–1993 prezeska oddziału gdańskiego. W 2001 otrzymała Nagrodę
nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska za całokształt twórczości, w 2002 uhonorowana Medalem Księcia Mściwoja II, w 2001 (z okazji jubileuszu 25-lecia debiutu felietonowego oraz 70. urodzin), w 2017 (z okazji jubileuszu 60-lecia debiutu pisarskiego) i 2019 (z okazji jubileuszu 30-lecia Stowarzyszenia Pisarzy Polskich) Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Od 2001 honorowa obywatelka Koźmina Wielkopolskiego. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1975), odznakami „Zasłużony Działacz Kultury” (1967), „Zasłużony dla Dolnego Śląska” (1974), „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i miasta Wrocławia” (1976).
Od 1955 żona filologa klasycznego, prof. Stefana Zabłockiego, matka Agnieszki i Piotra (zob. szczegóły przy mężu).
