ZABŁOCKI STEFAN KAZIMIERZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STEFAN KAZIMIERZ ZABŁOCKI (9 IV 1932 Rybnik – 8 XII 2001 Gdańsk), naukowiec, polonista, filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Aleksandra i Teresy z domu Wrońskiej. Na uniwersytecie we Wrocławiu ukończył studia z zakresu filologii polskiej (1955) i klasycznej (1960). Od 1957 pracował w Instytucie Filologii Klasycznej uniwersytetu we Wrocławiu, od 1964 doktor. Studia kontynuował w Wiedniu, od 1968 doktor habilitowany. Od 1967 kierownik jedynego w Polsce Zakładu Neolatynistyki na uniwersytecie we Wrocławiu.
Od 1974 w Gdańsku, docent w Instytucie Filologii Polskiej Wydziału Humanistycznego (WH) UG, 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny). Utworzył w ramach Instytutu Filologii Polskiej Zakład Filologii Klasycznej i Neolatynistyki, którego od 1986 był kierownikiem i który dał początek powstałej w 1994 Katedrze Filologii Klasycznej (od 1991 kierował w nim Zakładem Latynistyki i Literatury Porównawczej). Powołany w kwietniu 1987 przez dziekana WH na komisarycznego zarządcę Zakładu Filologii Germańskiej, doprowadził do utworzenia odrębnych studiów germanistycznych (od 1997 w ramach powołanego Instytutu Filologii Germańskiej UG), z funkcji kierownika ZFG zrezygnował w końcu 1990.
Pracował także od 1985 na uniwersytecie w Szczecinie i w latach 1989–1998 na uniwersytecie w Katowicach (gdzie założył Katedrę Filologii Klasycznej, w pierwszym roku pracował na pół etatu, następnie na cały etat, po uruchomieniu Katedry w 1991 jej kierownik, zrezygnował nie chcąc przejść na tzw. pierwszy etat do Katowic), a także w Suwałkach. Prowadził wykłady na wielu uniwersytetach w Europie (Wiedeń, Salzburg, Bonn, Marburg, Münster, Tours, Lund). Jeden z twórców polskiej neolatynistyki (nowożytnego piśmiennictwa łacińskiego). Jeden z pierwszych uczonych polskich publikujących artykuły z tej tematyki w zagranicznych pismach naukowych (podkreślał jedność piśmiennictwa nowołacińskiego, ukazując je jako literaturę uniwersalną, włączając tym samym utwory powstałe na terenie Rzeczypospolitej szlacheckiej w ogólny nurt procesu historycznoliterackiego).
Autor m.in. De Gregorio Samboritano bucolicorum carminum auctore quaestiones (1962); Antyczne epicedium i elegia żałobna. Geneza i rozwój (1965); Polsko-łacińskie epicedium renesansowe na tle europejskim (1968); Poezja polsko-łacińska wczesnego renesansu (1973); Literatura nowołacińska. Średniowiecze. Renesans. Barok (1977), tom studiów Od prerenesansu do Oświecenia. Z dziejów inspiracji klasycznych w literaturze polskiej (1976); Literatura nowołacińska. Średniowiecze – Renesans – Barok (1977, wyd. 2: 2010). W 2008 wydano zbiór jego rozproszonych (częściowo niedrukowanych wcześniej) studiów Od starożytności do neohellenizmu, a w 2009 we Frankfurcie zbiór studiów w języku niemieckim: Studien zur neulateinischen Literatur und zur Rezeption der antiken Dichtung.
Żonaty był z Janiną z domu Wieczerską, dziennikarką, ojciec Agnieszki (ur. 1957), zamężnej Kos, profesor zwyczajnej Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, i Piotra (ur. 1966), artysty fotografika, absolwenta UG (1992), doktora nauk ekonomicznych (1996), absolwenta arteterapii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego (2013), nauczyciela projektowania multimedialnego w Zespole Szkół Plastycznych w Gdyni, członka Związku Polskich Artystów Plastyków (od 1996), uczestnika wystaw zbiorowych i indywidualnych.
Pochowany 13 XII 2001 we Wrocławiu na cmentarzu przy ulicy Bujwida.
Bibliografia:
Oracki Tadeusz, Zabłocki Stefan, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement III, Gdańsk 2012, s. 249.
Słownik badaczy literatury polskiej, t. 6, Łódź 20023, s. 354–358.
