KURSKI LONGIN STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
LONGIN STANISŁAW KURSKI (23 V 1901 Warszawa – 27 X 1987 Gdańsk), naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie napędów elektrycznych dźwignic i urządzeń transportowych. Syn Ignacego i Marii z domu Rojewskiej. W latach 1917–1918 członek Polskiej Organizacji Wojskowej, brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. W 1920 roku absolwent gimnazjum w Łowiczu, w 1928 ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej jako inżynier elektryk. W latach 1928–1929 w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, od 1932 podporucznik rezerwy artylerii. W latach 1929–1930 pracował w dyrekcji Polskich Kolei Państwowych w Warszawie, 1930–1937 w inspekcji elektrycznej w Zarządzie Miejskim w Warszawie, 1937–1939 w Elektrowni Miejskiej w Warszawie. Jednocześnie w latach 1931–1939 był nauczycielem w szkołach zawodowych w Warszawie. W wojnie obronnej 1939 służył w 18. Pułku Artylerii Lekkiej (PAL) w Ostrowi Mazowieckiej, a jako oficer łączności w grupie Narew walczył w okolicy Ostrołęki. Od 14 IX 1939 jeniec w Oflagu XVIII A w Linzu, od 30 V 1940 do 25 I 1945 w Oflagu II C w Woldenbergu. Od lutego do kwietnia 1945 roku służył jako oficer w armii angielskiej w 495 Regiment Royal Artillery. Od 1 V do 20 VII 1945 tłumacz i opiekun polskich obozów w Fischbeck koło Hamburga i w Lubece.
W Gdańsku od lipca 1945. W latach 1945–1947 pracował w Głównym Urzędzie Morskim. Jako naczelnik Wydziału Elektromechanicznego nadzorował odbudowę urządzeń przeładunkowych i wyposażenia elektrycznego dla Biura Odbudowy Portów w portach w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie. W latach 1948–1950 pracował w Gdańskim Urzędzie Morskim.
Jednocześnie od 1945 pracownik PG, od 1954 na stanowisku zastępcy profesora, od 1955 docenta, od 1966 profesora nadzwyczajnego (tytularnego). W 1945 roku był współorganizatorem Katedry Miernictwa Elektrycznego i Katedry Maszyn Elektrycznych na Wydziale Elektrycznym. W latach 1952–1955 dziekan Wydziału Elektrycznego Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1955–1958 prodziekan Studium Wieczorowego na Wydziale Elektrycznym, 1959–1969 kierownik Zakładu Podstaw Napędu Elektrycznego w Katedrze Napędu Elektrycznego, 1969–1971 Zakładu Napędu Elektrycznego w Instytucie Elektrotechniki Morskiej i Przemysłowej. Był promotorem trzech doktoratów na Wydziale Elektrycznym PG.
Równocześnie w latach 1948–1951 pracował w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku ( Conradinum), 1951–1954 w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni na Wydziale Technicznym, gdzie organizował Katedrę Elektrotechniki i laboratorium urządzeń elektrycznych. W okresie 1952–1954 był organizatorem laboratorium maszyn elektrycznych i napędu w Szkole Morskiej w Gdyni. W latach 1951–1953 należał do Komisji Programowej dla Wieczorowych Szkół Inżynierskich Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego. Od 1971 na emeryturze.
Autor ekspertyz maszyn i napędu elektrycznego dla Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Dźwignic i Urządzeń Transportowych w Białymstoku Oddział w Gdańsku. Twórca projektu opornika wodnego do półtoragodzinnego obciążenia generatora prądu stałego 230 V, 750 A, w 1958 projektu dźwignic mostu zwodzonego w Szczecinie, w latach 1961–1964 był konsultantem napędów elektrycznych dźwignicy 500 ton suchego doku w Stoczni Gdynia. Autor i współautor publikacji z napędu elektrycznego, maszyn elektrycznych, między innymi skryptu Napęd i wyposażenie elektryczne dźwignic (1967).
W latach 1945–1948 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, 1948–1958 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, w okresie 1962–1966 był sekretarzem wydziału IV. Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w kole na Politechnice Gdańskiej (1968–1987).
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Odznaką Grunwaldzką (1970), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1972).
Był żonaty z Wandą z domu Adamską (24 II 1907 – 3 II 2009 Gdańsk), nauczycielką matematyki w Gimnazjum i Liceum Królowej Jadwigi w Warszawie. Mieli syna Witolda Jacka (ur. 5 IX 1933 Warszawa), doktora inżyniera mechaniki, pracownika naukowo–dydaktycznego PG, oraz córkę Marię Krauze (ur. 24 IV 1935 Warszawa), lekarza internistę. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
