KOMARNICKA ROMUALDA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ROMUALDA KOMARNICKA (13 VIII 1920 Gródek Jagielloński – 25 III 1987 Poznań), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia chorób wewnętrznych i endokrynologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka Edwarda Komarnickiego (9 VIII 1876 – 9 VII 1955), adwokata, administratora domu i Pauliny, z domu Staszewskiej (zm. 19 IV 1939). Siostra Janusza, dyżurnego ruchu, Romany, zamężnej Lisakowskiej (19 IV 1918 – pochowana 1 XII 1993), prawnika, oraz Mariana, zaginionego podczas II wojny światowej.
Edukację rozpoczęła w 1926 w Szkole Podstawowej w Gródku Jagiellońskim. Naukę kontynuowała w Państwowym Gimnazjum imienia Dąbrówki w Poznaniu. W 1938 ukończyła je i zdała egzamin dojrzałości. W tym samym roku podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Wybuch drugiej wojny światowej przerwał jej edukację. Jako wolontariuszka pracowała jako sanitariuszka w powstałym wówczas na potrzeby działań wojennych szpitalu polowym w Płocku. Jeszcze w 1939 wraz z całą rodziną została przesiedlona do Warszawy. Tam, w tym samym roku, wstąpiła do Szarych Szeregów. Od 1942 była łącznikiem oraz sanitariuszką w Batalionie „Zośka”. W 1942 podjęła naukę w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego, którą ukończyła w 1944. Brała udział w powstaniu warszawskim jako członek Armii Krajowej 4. plutonu kompanii „Maciek”. W czasie walk na Czerniakowie została dwukrotnie ciężko ranna, czego skutkiem był niedowład prawej nogi.
Po wojnie wróciła na studia medyczne i w 1947 uzyskała absolutorium. W następnym roku podjęła pracę w Publicznym Szpitalu Powiatowym w Inowrocławiu, gdzie pracowała kolejno na oddziałach: Wewnętrznym, Chirurgicznym oraz Ginekologiczno-Położniczym. W 1949 ukończyła studia medyczne i otrzymała dyplom lekarza. W tym samym roku wyjechała do Gdańska i podjęła pracę w II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Lekarskiej na stanowisku asystenta, a w 1950 awansowała na stanowisko starszego asystenta. W 1951 na podstawie pracy doktorskiej Poziom wapnia i potasu w surowicy krwi w zaburzeniach układu wegetatywnego (promotor Stanisław Wszelaki) nadano jej tytuł doktora medycyny. W 1952 ukończyła specjalizację I stopnia z chorób wewnętrznych. W 1953 podjęła pracę w Poradni Endokrynologicznej Państwowego Szpitala Klinicznego numer 1 w Gdańsku. W 1955 ukończyła specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych i w roku następnym została oddelegowana do pracy w III Klinice Chorób Wewnętrznych AMG. Jeszcze w tym samym roku wyjechała na stypendium dla asystentów do Bratysławy i Pragi. W 1958 awansowała na stanowisko adiunkta i została ordynatorem I Oddziału III Kliniki Chorób Wewnętrznych. W 1962 wyjechała na stypendium naukowe do Kliniki Endokrynologicznej w Warszawie, a w roku następnym przebywała na trzymiesięcznym szkoleniu radioizotopowym w Zakładzie Fizyki Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1969, na podstawie rozprawy Badania nad rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej u kobiet otyłych, nadano jej w Akademii Medycznej w Lublinie tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie chorób wewnętrznych. W 1975 została specjalistą endokrynologii. Od 1 V 1983 profesor nadzwyczajny (tytularny) AMG. W tym samym roku udała się na roczny płatny urlop dla podratowania zdrowia.
Pod jej opieką dwudziestu lekarzy ukończyło specjalizację I stopnia oraz dziewięciu lekarzy specjalizację II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych. Ponadto trzech lekarzy ukończyło specjalizację endokrynologiczną. Pod względem naukowym absorbowały ją przede wszystkim zagadnienia endokrynologiczne. Prowadziła badania nad patogenetycznymi i klinicznymi aspektami otyłości oraz nad nowym polskim lekiem oddziaływującym na ośrodki podwzgórzowe o nazwie Ipronal. Była autorką licznych prac badawczo-naukowych, do ważniejszych można zaliczyć: Wole limfatyczne („Endokrynologia Polska”, 1957), Regulacja łaknienia u otyłych za pomocą leków neurotropowych („Polski Tygodnik Lekarski”, 1968), Choroba Gravesa-Basedowa z objawami wytrzeszczu złośliwego i obecnością przeciwciał tarczycowych („Endokrynologia Polska”, 1970).
W 1973 była założycielką Wojewódzkiej Poradni Endokrynologicznej w Gdańsku, która znajdowała się przy ulicy Katarzynki. Członkini Komisji Państwowej Akademii Nauk Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1949), Towarzystwa Internistów Polskich (od 1949), Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Związku Pracowników Służby Zdrowia (od 1948), Związku Inwalidów Wojennych (od 1956). Należała też do Komisji Inwalidzkich Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), odznaką III stopnia Polskiego Czerwonego Krzyża (1969), Medalem Za Warszawę 1939–1945 (1974), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1974), Tytułem Honorowym Zasłużonego Nauczyciela Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1975), Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), Krzyżem Walecznym. W 1984 przeszła na emeryturę. Pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym Junikowo w Poznaniu.
