Tekst źródłowy strony GDAŃSK – POCZĄTKI MIASTA

{{paper}}
[[File:Popielnica domkowa, VI–IV wiek p.n.e..JPG|thumb|Popielnica domkowa, VI–IV wiek p.n.e.]]
[[File:Wykopaliska prowadzone na Zamczysku, 1948–1954.JPG|thumb|Wykopaliska prowadzone na Zamczysku, 1948–1954]]
'''GDAŃSK – POCZĄTKI MIASTA.''' Początki Gdańska wiązać trzeba najpewniej ze wzrostem w końcu IX i na początku X wieku znaczenia gospodarczego plemienia pomorskiego zamieszkującego ziemie nad Zatoką Gdańską. Ośrodkiem tego plemienia była Kępa Oksywska i wielki port – emporium handlowe w okolicach Pucka. Emporia handlowe były charakterystyczną cechą ówczesnego pejzażu gospodarczego. Położone na wybrzeżach morskich, w punktach przecinania się szlaków handlowych, stały się ośrodkami ożywionej wymiany gospodarczej, handlu nie tylko lokalnego, lecz przede wszystkim międzynarodowego, w tym głównie ze światem arabskim, szukającym nad Morzem Bałtyckim bursztynu, głównie jednak niewolników. Tradycyjny układ nadmorskich emporiów na obecnym polskim odcinku Morza Bałtyckiego: Wolin – Kołobrzeg – Truso (pod Elblągiem) zakłócony został na przełomie IX i X wieku zniszczeniem tego ostatniego. Wykorzystało to właśnie plemię znad Zatoki Gdańskiej, budując port pucki i przejmując rolę podelbląskiego poprzednika. Dostęp do nowego emporium, i w ogóle na teren plemienia, zabezpieczono od strony lądu budową grodów obronnych. Na zachód od Zatoki Gdańskiej rozciągają się one w pasie od Jeziora Żarnowieckiego po Otomin (obecnie na przedpolach granic administracyjnych Gdańska), gdzie kończyło się terytorium plemienne i jego granica skręcała z powrotem na wschód, ku zatoce. Najstarszy gród gdański był najpewniej niczym innym jak kolejnym z tych nadgranicznych grodów, pilnujących bezpieczeństwa organizmu plemiennego od strony południowej i wschodniej. <br /><br /> Gród strażniczy zlokalizowany był na [[GRODZISKO | Grodzisku]], jedynym miejscu w obecnym śródmieściu Gdańska, w którym znaleziono monety z okresu penetracji przez Arabów wybrzeży Morza Bałtyckiego w IX i 1. połowie X wieku. Dirhemy arabskie odkrywano na tym terenie przed wiekami (np. w roku 1711 w rejonie obecnej ul. Kurkowej) i współcześnie (w roku 2000, przy budowie Krzyża Millenium, odkryto fragmenty dirhema dynastii Samanidów, wybitego między rokiem 913 a 943, a w 2005 przy ul. Strzeleckiej fragment dirhemu Abbasydów, wybitego między rokiem 812 a 820). Pamięć o Grodzisku jako początku Gdańska przetrwała całe średniowiecze, a w początku XVI wieku została zapisana w formie opowieści o okrutnym księciu Haglu (imię nawiązujące do niemieckiej nazwy Grodziska – Hagelsberg), którego zabili łupieni przez niego poddani, niszcząc też jego gród. Umocnieniom na Grodzisku towarzyszyła otwarta osada – przypuszcza się, że rybacka – na tzw. Kępie Dominikańskiej, czyli obszarze wokół obecnego [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościoła św. Mikołaja]] i [[HALA TARGOWA | Hali Targowej]]. Odkryto tam m.in. cmentarz z X wieku. Nieco na południowy-wschód, w okolicach obecnego [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]], przy ważnym szlaku handlowym na Mierzeję i do Prus, funkcjonowała przeprawa przez rzekę [[MOTŁAWA | Motławę]] (pobrane stąd próbki drewna pochodzą z lat 908–932).<br /><br /> 
W latach 50. X wieku ziemie nad Zatoką Gdańską zostały zajęte przez niewiele wcześniej powstałe i okrzepłe w obecnej Wielkopolsce państwo Polan. Dokonał tego albo książę Siemomysł, albo jego syn Mieszko I. Atak Polan wynikał z oczywistych dążeń każdego większego organizmu państwowego do panowania nad ważnymi szlakami komunikacyjnymi, do partycypowania w uzyskiwanych z nich dochodach, w tym wypadku poprzez wykorzystanie emporium puckiego. W trakcie zaciętych walk port pucki uległ zniszczeniu (spalony), podobnie jak centrum dotychczasowego plemienia na Kępie Oksywskiej, została zniszczona także większość grodów pogranicza. W połączeniu z powszechnie stosowaną przez Polan polityką wobec podbitych ziem, czyli przenoszeniem centrów administracyjnych z dawnych głównych ośrodków do ośrodków wcześniej peryferyjnych, spowodowało to wysunięcie Gdańska na czoło głównych ośrodków Pomorza Wschodniego. Z punktu widzenia rządzących w Gnieźnie i Poznaniu władców Polan, Gdańsk leżał bliżej – niż Oksywie czy Puck – morza, co wobec konieczności odbudowy nadmorskiego portu dawało wybór, czy będzie to Gdańsk czy okolice Pucka. Przewaga Gdańska polegała także na jego położeniu nad [[WISŁA | Wisłą]]. Stopniowe włączanie przez Polan do ich państwa ziem nadwiślańskich spowodowało, że w konsekwencji rzeka ta w całości znalazła się pod ich panowaniem, nabierając tym samym ogromnego znaczenia gospodarczego. Wyniesienie Gdańska w połowie X wieku do roli czołowego ośrodka regionu w ramach państwa polańskiego (następnie polskiego) nie zmieniło jego wcześniejszej topografii. W grodzie na Grodzisku urzędował odtąd polański namiestnik (spotykane niekiedy opinie, że Gdańskiem rządził lokalny książę podporządkowany Mieszkowi I i następnie Bolesławowi Chrobremu nie mają racji bytu; [[ŻYWOTY ŚW. WOJCIECHA | żywoty św. Wojciecha]]). Gród ten i osada na Kępie Dominikańskiej były miejscem chrztu gdańszczan przez [[ŚWIĘTY WOJCIECH | św. Wojciecha]] w roku 997, a opisująca to wzmianka zawarta w ''Żywocie I'' (998/999), autorstwa [[KANAPARIUSZ JAN | Jana Kanapariusza]] przynosi pierwszy źródłowy zapis nazwy Gdańsk.<br /><br /> 
W XI wieku Pomorzanie przynajmniej dwukrotnie pozbawiali Piastów władzy, co łączyło się z odstąpieniem od chrześcijaństwa. Po raz pierwszy miało to miejsce albo za czasów Bolesława Chrobrego (zm. 1025), albo jego syna Mieszka II (zm. 1034). Stratę powetował syn ostatniego, Kazimierz Odnowiciel, i z nim łączyć trzeba generalne zmiany w ośrodku gdańskim. Książę ten odzyskał władzę nad Pomorzem w roku 1047, z badań archeologicznych wynika zaś, że już w 1050 pobudowany został wał nowego gdańskiego grodu, leżącego przy ówczesnym ujściu rzeki Motławy do Wisły (obecny rejon ul. Na Dylach i Dylinki od północy, Rycerskiej i Karpiej od wschodu, Wapienniczej i Wartkiej od południa oraz Sukienniczej od zachodu). Prace nad budową grodu trwały jeszcze po śmierci księcia Kazimierza (1058), a więc za czasów jego syna Bolesława Śmiałego, na lata 60. XI wieku datowany jest bowiem początek zabudowy mieszkalnej wewnątrz grodu. Nowy gród był początkowo obronną rezydencją polskiego urzędnika (na lekkim wzniesieniu u ujścia Motławy do Wisły, czyli w części południowo-wschodniej wskazanego wyżej obszaru, na 0,4 ha powierzchni), wokół której skupiać się zaczęli rzemieślnicy, kupcy i rybacy. Jeszcze w XI wieku rozwijającą się podgrodową osadę ufortyfikowano. W efekcie całość założenia grodowego zajęła około 2,25 ha powierzchni, stało około 250 domów, szacuje się, że mogło w nim zamieszkiwać około tysiąca mieszkańców. Przy grodzie powstał też port. <br /><br /> 
Stary gród na Grodzisku spadł do rangi punktu obserwacyjnego (istniejące wieże obserwacyjne widać jeszcze na nowożytnych mapach). Po raz drugi Pomorzanie zrzucili zwierzchność Piastów w roku 1069, za panowania Bolesława Śmiałego (zm. 1081). Powrócić do stanu poprzedniego próbował jego młodszy brat i następca Władysław Herman (zm. 1102). W wyprawie z roku 1090 zajął Pomorze Wschodnie „aż po morze”, a więc z Gdańskiem, kiedy jednak ustanowieni przez niego polscy namiestnicy nie byli w stanie utrzymać się w tych grodach, nakazał je wszystkie w początku roku 1091 spalić. Teoretycznie wówczas mógł zostać spalony również gdański gród w widłach Motławy i Wisły, czy faktycznie do tego doszło, muszą w przyszłości wykazać badania archeologiczne. Ostatecznie problem przynależności Pomorza Wschodniego do państwa polskiego rozwiązał syn Władysława Hermana, książę Bolesław Krzywousty.<br /><br /> W 1119 roku ostatecznie zajął Pomorze Wschodnie z Gdańskiem, gdzie ustanowił namiestników ([[SOBIESŁAWICE | Sobiesławice]]), poddał Gdańsk kościelnej jurysdykcji biskupstwa we Włocławku ([[BISKUPIA GÓRKA | Biskupia Górka]]). W grodzie gdańskim pojawił się już na stałe [[KOŚCIÓŁ BOŻEJ RODZICIELKI MARII | kościół Bożej Rodzicielki Marii]]. W 1148 roku w bulli papieża Eugeniusza III dla biskupa włocławskiego dopiero po raz drugi w źródłach pisanych odnotowano nazwę Gdańsk, wzmiankując ''castrum Kdanzc in Pomerania''. Biskupowi przynależała dziesięcina od cła pobieranego w grodzie gdańskim od przybywających do portu statków. Po połowie XII wieku nazwa Gdańsk notowana bywa już stale i na bieżąco. <br /><br /> 
Do 1227 roku Gdańsk i całe Pomorze Wschodnie pozostawały pod władzą każdorazowego zwierzchniego księcia Polski, zarządzane były w jego imieniu przez wyznaczanych przezeń namiestników: [[SAMBOR I | Sambora I]] (fundatora w roku 1186 [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztoru cystersów w Oliwie]], uposażonego m.in. dziesięcinami z karczem gdańskich i z cła należącego do gdańska grodu, w akcie fundacyjnym po raz pierwszy wspomniano o gdańskich nabrzeżach portowych), [[MŚCIWOJ I | Mściwoja I]] (fundatora w roku 1212 klasztoru norbertanek w Żukowie, uposażonego trzecią częścią cła pobieranego w gdańskim grodzie od sukna), [[ŚWIĘTOPEŁK | Świętopełka]]. W latach 80. XII wieku w osadzie na Kępie Dominikańskiej pobudowano murowany kościół św. Mikołaja. W tym czasie w ośrodku gdańskim powstawać zaczęła kolonia kupców i żeglarzy z krajów niemieckich, głównie z Lubeki. Wiążąc się z Gdańskiem na stałe, utworzyli oni rychło gminę niemiecką, której członkowie notowani są w zachowanych dokumentach od około 1224 roku, podczas gdy w roku 1227 występują już z określeniem ''burgenses'', czyli mieszczanie. Przypuszcza się niekiedy, zwłaszcza ostatnio, że już wówczas lokowano w Gdańsku, w okolicach [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], pierwsze samorządowe miasto, korzystające z [[PRAWO LUBECKIE | prawa lubeckiego]]. Inne poglądy przesuwają moment lokacji miasta nawet do około 1263 roku (w tym roku Lubeka na prośbę Świętopełka przysłała do Gdańska [[KODEKS LUBECKI | Kodeks lubecki]], zbiór norm prawnych, regulujących wewnętrzny ustrój życia miejskiego, co jednoznacznie potwierdza funkcjonowanie miasta w Gdańsku). Nie brak opinii, że lokowane w latach 20. XIII wieku miasto lubeckie rychło upadło i odnowiono je w latach późniejszych. <br /><br /> 
W 1226 roku najazd Prusów na okolice Gdańska przyniósł m.in. zniszczenie klasztoru oliwskiego, napastnicy podeszli pod gród gdański, niszcząc osadę na Kępie Dominikańskiej z kościołem św. Mikołaja. Najazd, inspirowany przez książąt piastowskich Władysława Laskonogiego i Konrada Mazowieckiego, spowodował, że w styczniu 1227 roku Świętopełk, dotychczasowy namiestnik polskich książąt zwierzchnich, zerwał związki z dynastią piastowską i ogłosił się niezależnym księciem. Tym samym Gdańsk jako jego główna siedziba doczekał się miana odrębnej stolicy książęcej. W 1227 roku zniszczoną pruskim najazdem Kępę Dominikańską z podobnie zniszczonym kościołem św. Mikołaja Świętopełk (tytułując się już księciem) przekazał zakonowi [[DOMINIKANIE | dominikanów]]. <br /><br /> 
W 1252 roku książę Świętopełk, kończąc trwającą od ponad 10 lat wojnę z zakonem krzyżackim, musiał się zobowiązać, że gdyby z jego strony doszło do zerwania pokoju, Krzyżacy mieliby prawo domagać się przyznania im Gdańska. <br /><br /> 
Po śmierci w 1266 roku Świętopełka jego następcą w Gdańsku został młodszy z synów, [[WARCISŁAW II | Warcisław II]]. W roku 1270, w wojnie ze starszym bratem [[MŚCIWOJ II | Mściwojem II]], utracił jednak władzę i zmarł na wygnaniu. Mściwoj II utrzymał się w Gdańsku mimo [[BUNT MIESZCZAN GDAŃSKICH Z LAT 1271–1272 | buntu mieszczan gdańskich z lat 1271–1272]]. Bunt ten zaważył na losach Gdańska na kolejne ponad 20 lat, do śmierci Mściwoja II (25 XII 1294). Zbiorową karą był nakaz rozbiórki wszelkich umocnień gdańskiego miasta na prawie lubeckim, zapewnienie księciu wpływu na obsadę stanowisk w Radzie Miejskiej i inne ograniczenia (np. nie mniej uciążliwy zakaz polowań i pozyskiwania drewna przez mieszczan w pobliskich lasach). Zbuntowanym mieszczanom skonfiskowano młyny nad potokiem [[STRZYŻA | Strzyża]]. W wymiarze ogólnym represje Mściwoja II oznaczały odsunięcie mieszczan z Gdańska i innych wschodniopomorskich ośrodków (Tczew, Słupsk) od udziału z życiu politycznym. W wymiarze indywidualnym szczególnie aktywnych w buncie gdańskim mieszczan oskarżono o zbrodnię obrazy książęcego majestatu, o zamiar wypędzenia księcia lub nawet jego zabicia. Prawnicy Mściwoja II sięgnęli dość wyjątkowo do rozwiązań z prawa rzymskiego, pozwalającego na ferowanie wyroków, z których oskarżeni nie mieli szans ujść z życiem, co mogłoby się zdarzyć w wypadku stosowania prawa polskiego lub lennego. <br /><br /> 
Po śmierci Mściwoja II 25 XII 1294, zgodnie z wcześniejszymi umowami, władzę na Pomorzu Wschodnim przejął pochodzący z dynastii piastowskiej książę wielkopolski Przemysł II. Obecny był on w gdańskim grodzie w chwili śmierci Mściwoja II, początek panowania nad miastem zaznaczył wyrażeniem zgody na odbudowę drewnianych umocnień obronnych ([[MURY OBRONNE | mury obronne]]). 26 VI 1295 Przemysł II koronował się w Gnieźnie na króla Polski, Gdańsk leżał na trasie jego pokoronacyjnego objazdu kraju. <br /><br /> 
Po tragicznej śmierci króla (zamordowanego w Rogoźnie 8 II 1296) księciem gdańskim ogłosił się władający w Inowrocławiu Leszek, bratanek Władysława Łokietka. Był on (po matce Salomei) wnukiem księcia tczewskiego Sambora II, brata Świętopełka, i na podstawie takich układów genealogicznych 26 VI 1296 z tytułem księcia gdańskiego wystawił przywilej dla klasztoru w Oliwie. Władzy jednak nie utrzymał, bez stawiania oporu jeszcze w lecie 1296 roku oddał ją Władysławowi Łokietkowi, który zapanował także nad Wielkopolską. Początki panowania Władysława Łokietka rozczarowały poddanych, także mieszczan gdańskich, w których uderzyła decyzja księcia utworzenia w ośrodku gdańskim [[KANTOR LUBECKI | kantoru lubeckiego]], uprzywilejowanego konkurenta prowadzonych przez nich interesów. Po buncie, do którego doszło w Wielkopolsce przeciwko Władysławowi Łokietkowi, i po jego wygnaniu władcą Polski (panującym w Krakowie, Poznaniu, Polsce Środkowej i w Gdańsku) został pochodzący z czeskiej dynastii Przemyślidów Wacław II. W 1301 roku, gdy na Pomorze Wschodnie najechały wojska księcia Rugii Wisława i gdy po zdobyciu ziemi darłowskiej i słupskiej zaczęły zagrażać Gdańskowi, z polecenia Wacława II pod miastem i grodem zjawiły się wojska krzyżackie z zadaniem (zwycięskiego w konsekwencji) wspierania rycerstwa wschodniopomorskiego w walce z przeciwnikiem.<br /><br /> 
Po przedwczesnej śmierci Wacława II i jego syna Wacława III do władzy ponownie powrócił Władysław Łokietek. Na Pomorzu Wschodnim objął rządy w grudniu 1306 roku, jednak jesienią roku 1308 doprowadziły one do wydarzeń zwanych [[RZEŹ GDAŃSKA W 1308 ROKU | rzezią Gdańska]]. Miasto zostało zajęte przez margrabiów brandenburskich, a poproszeni przez obrońców grodu po raz kolejny o pomoc Krzyżacy nie tylko zajęli miejsce uznających władzę Władysława Łokietka członków załogi grodowej, ale także w jednym ze szturmów w nocy z 12 na 13 listopada opanowali miasto, dokonali rzezi mieszkańców i łamiąc wcześniejsze ustalenia ze stroną polską, uznali się za właścicieli Pomorza Wschodniego. Tego samego dnia, w którym zdobyli miasto Gdańsk, zajęli bez walki ośrodek tczewski (miasto i gród), a latem 1309 roku po oblężeniu opanowali Świecie nad Wisłą. <br /><br /> 
Po zajęciu Gdańska Krzyżacy do początku roku 1309 nakazali mieszczanom, którzy przeżyli rzeź, rozebranie resztek miasta na prawie lubeckim, następnie opuszczenie zakonnego państwa. O rzezi Gdańska z 1308 roku i zniszczeniu miasta podstawowych informacji dostarczają zeznania złożone w latach 1312, 1320 i 1339 przez świadków [[PROCESY O ZNISZCZENIE I ZAJĘCIE GDAŃSKA ORAZ POMORZA WSCHODNIEGO W XIV WIEKU PRZEZ KRZYŻAKÓW | procesów o zniszczenie i zajęcie Gdańska oraz Pomorza Wschodniego przez Krzyżaków]]. W grodzie nad Motławą osiadł krzyżacki konwent ([[KOMTURSTWO GDAŃSKIE| komturstwo]]), funkcjonowała tylko osada rybacka na [[OSIEK | Osieku]]. Odrodzenie życia miejskiego nastąpiło dopiero w połowie lat 20. XIV wieku. Po raz pierwszy od 1308 roku o ponownie funkcjonującym mieście wspomniano 24 IX 1328 w dokumencie księcia meklemburskiego Henryka II Lwa i rady miejskiej Wismaru, w którym informowano o objęciu zwolnieniami z cła kupców z Rugii, Gotlandii, Szwecji i miasta Gdańska. Życie miejskie odrodziło się nie w miejscu miasta na prawie lubeckim, ale na obszarze [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]. Ośrodek ten otrzymał w konsekwencji [[PRAWO CHEŁMIŃSKIE | prawo chełmińskie]], od 1342  roku prawo wzniesienia [[FORTYFIKACJE | fortyfikacji]]. W roku 1338 Krzyżacy przystąpili do wznoszenia w miejscu dawnego grodu ceglanego [[ZAMEK KRZYŻACKI | zamku]]. W 1377 przywilej założenia miasta na prawie chełmińskim dostała osada rozwijająca się na [[STARE MIASTO | Starym Mieście]], a w 1380 powołano do życia kolejne, trzecie już miasto w gdańskiej aglomeracji, [[MŁODE MIASTO (Jungstadt) | Młode Miasto]]. Stan taki utrzymał się do początków [[WOJNA TRZYNASTOLETNIA | wojny trzynastoletniej]], kiedy to w styczniu 1455 roku Główne Miasto uzyskało zgodę króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka na rozbiórkę Młodego Miasta i przesiedlenie mieszkańców przede wszystkim na Stare Miasto. W okresie wojny trzynastoletniej Główne Miasto otrzymało także zgodę królewską na ustanowienie jednej Rady i jednego sądu ([[BURMISTRZOWIE MIAST GDAŃSKICH | burmistrzowie miast gdańskich]]; [[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]), co równało się likwidacji samodzielności Rady Starego Miasta i zmonopolizowaniu rządów nad aglomeracją miejską przez Radę Głównego Miasta. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]