SUPŁATOWICZ STANISŁAW
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW SUPŁATOWICZ (Sath-Okh; około 15 IV 1920 Kanada – 3 VII 2003 Gdańsk), pisarz. Syn Polki i Indianina z plemienia Szaunisów w Kanadzie. Od 1937 roku w Polsce, w Radomiu, z matką; otrzymał po niej z urzędu imię Stanisław Supłatowicz. Podczas II wojny światowej za udział w konspiracji Związku Walki Zbrojnej aresztowany w 1940 i po procesie skierowany w 1941 do obozu w Auschwitz (Oświęcim). Po ucieczce z transportu ukrywał się na Kielecczyźnie, brał udział w akowskim ruchu oporu. Po wojnie represjonowany, następnie służył w Marynarce Wojennej; uzyskał średnie wykształcenie techniczne. Do śmierci mieszkał w Gdańsku-Wrzeszczu z rodziną. Przez wiele lat pływał na polskich statkach handlowych oraz na transatlantyku m/s „Batory”. Niezrównany gawędziarz, po roku 1958 brał udział w licznych spotkaniach z młodzieżą, często w stroju wojownika indiańskiego, popularyzując problematykę obyczajów i kultury tej społeczności. Występował w popularnych programach radiowych i telewizyjnych. W 1958 wydał pierwszą powieść, osnutą na wspomnieniach biograficznych, Ziemia słonych skał. Dalsze przedstawiały historię, obyczaje i kulturę Indian Ameryki Północnej: Biały Mustang (1959), Powstanie człowieka (1981), wspólnie ze Sławomirem Bralem: Fort nad Athabaską (1985), Głos prerii (1990), Tajemnica Rzeki Bobrów (1996), Serce Chippewaya (1999), Walczący Lenapa (2001). Był inspiratorem powstania nieformalnego Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian. Książki jego tłumaczone były na wiele języków, w tym na język Braille’a. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
